New York New York

Velen verklaarden me gek, maar ik besloot het er toch op te wagen. Het gaat over mijn blitzbezoek aan New York city vorige winter. New York in 48 uur! Als ik het zo hoor klinkt het inderdaad een beetje krankzinnig en dat was het ook. Wat volgt is het verslag van twee dolle dagen. Vanop het Empire State Building over The Hudson met de heli en via Madison Square Garden tot Ground Zero! What a rush!



Om 9 uur in Brussel vertrekken en om 11 in New York aankomen, dat moet je kunnen hè. Amper 2 uur na de landing stond ik al op de top van het dak van New York, bovenop het Empire State Building! Het uitzicht was adembenemend, or so I've been told want de zichtbaarheid boven was vrij slecht. Maar ja wat doe je, je bent er, je hebt je aan een strak schema te houden en bovendien waren de tickets al van thuis besteld!

Met de voetjes op de begane grond 'sjeesden' we doorheen de stad waar een georchestreerde chaos heerst. Een moment van bezinning was aangebroken en ik stapte St. Paul’s Cathedral binnen. Ooit een opvallende kathedraal, nu versmacht door de wolkenkrabbers errond. Van daar ging het naar Grand Central Station, met zijn enorme inkomhal. De tijd vliegt werkelijk zeker als je maar twee dagen hebt, we gaan voor een snelle hap in een pizzatent. Nou laat die snel maar achterwege, het cliché klopt! Everything is bigger in The States. Ik bestel een bescheiden peperoni, maar Luigi serveert me werkelijk een mastodont van een pizza! "I ordered the small one", zei ik vriendelijk. "That iiiiis the small one dude", repliceerde hij met een sappig Amerikaans accent.


Na even mijn ogen de kost te hebben gegeven op Times Square, werd het stilaan tijd voor de ‘main event’. Een bezoek aan de legendarische sporttempel: Madison Square Garden, thuishaven van de al even legendarische basketbalploeg de New York Knicks. En hoewel de wedstrijd om 03.00u Belgische tijd begon, was ik ‘pumped up’ voor een lekkere pot NBA basketbal. Na de ontgoocheling van de nipt verloren partij te hebben doorgespoeld werd het tijd om even mijn bed op te zoeken.


Die nachtrust was van korte duur, slechts een vijftal uurtjes later was ik van mijn Starbucks koffie aan het slurpen, de route voor de dag uitstippelend. Op het menu: Vrijheidsbeeld, Ground Zero en een helikoptervlucht over de Hudson. Er heerste mogelijk nog meer drukte dan de dag ervoor. De reden hiervoor was dat de New York Giants, het plaatselijke American Football team de dag ervoor de Superbowl hadden gewonnen, hét sportevenement van het jaar in Amerika. Op een bus werden de helden doorheen ‘The Canyon of Fame’ gevoerd, waar ze door meer dan 1 miljoen mensen werden toegejuicht.
Doch, dat stond eigenlijk niet op het programma dus wij trokken met de boot richting Staten Island, even voelde ik me als een echte immigrant, zoekend naar een nieuw bestaan in het land van de ongekende mogelijkheden. En dan, plots uit de mist opdoemend, groter dan ik ooit had gedacht stond ze daar:
Lady Liberty.

Na een rondleiding op Ellis Island, de plaats waarlangs alle immigranten moesten passeren om het land binnen te komen, ging het richting Ground Zero. Waar men ooit op de Twin Towers kon staan, waant men zich nu op een immense bouwwerf. Maar de aanblik van de gedenktekens voor alle slachtoffers, net als de timeline waarop minuut per minuut de gebeurtenissen van 11 september worden beschreven deden mij toch even slikken. Om de gevoelige snaar helemaal te raken speelde een dakloze Amazing Grace. Akkoord het lijkt allemaal wat melodramatisch, maar op dat moment stond de tijd voor mij toch even stil.
Bij valavond stond ons nog een helikoptervlucht over de Hudson te wachten. Deze korte vlucht gaf een schitterend beeld van de New Yorkse skyline.

Na nog een kleine ochtendwandeling in Central Park was het tijd om de aftocht te blazen. Twee dagen is echt weinig, maar mocht ik de kans krijgen, ik vertrok meteen opnieuw. Van de terugreis herinner ik me bijzonder weinig, niet onlogisch denk ik dus: slaapwel en tot de volgende keer.

Hoe verkoop je Europa?

Afgelopen dinsdag ging op Canvas het tweede deel van de historische documentairereeks ‘In Europa’ van start. Geert Mak, presentator van de televisiereeks en auteur van gelijknamige boek, gaf op vrijdag 21 november een lezing in Brussel getiteld 'Hoe verkoop je Europa?'.

Mak was de eerste om toe te geven dat het onderwerp van de lezing nogal ongelukkig geformuleerd was. Het doel was eerder om te tonen hoe journalisten van 'Europa' een leesbaar en herkenbaar onderwerp kunnen maken.

De Nederlandse journalist schoot het debat op gang met een huizenhoog maar waar cliché: Brussel is niet ‘sexy’. “Hoewel Brussel het centrum is van het Europese politieke reilen en zeilen, is dit vooral enkel leuk voor insiders.

“Wat in Brussel gebeurt, past – in tegenstelling tot de nationale en regionale politieke arena – niet bij de regels van het drama en theater. Dit maakt het extreem moeilijk om een aantrekkelijk verhaal over de EU te schrijven”, zegt de Nederlander.

Zijn oordeel is even eenvoudig als ontnuchterend: te veel instellingen, te weinig menselijke gezichten.

Joe the Plumber

Hoe kan je dan over de EU verslag uitbrengen op een manier die de aandacht van het publiek trekt? “De sleutel ligt bij het verbinden van wat men in Brussel beslist met de burgers die door deze maatregelen getroffen worden.

“Amerikaanse journalisten zijn hier meesters in . Ze zijn heel goed in verbanden leggen tussen Washington DC en Joe the Plumber, om het zo te zeggen. In Europa doen we dit niet.

“Als journalisten hier mensen aan het woord laten, interviewen ze de fabrieksdirecteur, niet de arbeider. Je moet dus voortdurend in- en uitzoomen en heen en terug gaan tussen enerzijds Brussel en anderzijds het effect van EU op het dagelijkse leven.

“Maar dit is zeker geen oproep voor meer triviale straatinterviews. Nee, je moet interessante mensen vinden die echt iets te zeggen hebben. Op die manier geef je ‘Europa’ een menselijk gezicht en dat is essentieel om je lezer aan te trekken.”

Zuid-Koreaans

En dat is net wat Mak van plan was toen hij in 1999, aan de vooravond van het nieuwe millennium, op een jaar lange reis door het Oude Continent vertrok.

Eerst verscheen er een reeks artikelen in de Nederlandse kwaliteitskrant NRC Handelsblad, gevolgd door 'In Europa', een turf over de turbulente geschiedenis van Europa in de twintigste eeuw.

'In Europa’ schoot in Nederland meteen naar de top van de bestsellerslijst en op de golven van dit succes kwam er een 35-delige televisieserie gebaseerd op het boek die sinds deze week terug op Canvas te zien is.

Intussen werd het boek al in vijftien talen vertaald, met zelfs een Zuid-Koreaanse versie die binnenkort verschijnt.

Mak heeft een eenvoudige verklaring voor dit succes: "Mensen zijn echt wel geïnteresseerd in Europa. Ik merkte een enorme gretigheid naar kennis over Europa. Je moet het verhaal gewoon op een aantrekkelijke manier vertellen.”

Geen babysitters

Tot slot gaf Mak zijn collega-journalisten nog twee tips mee om hun verslaggeving over Europa te verbeteren.

“Eerst en vooral moeten we onze nationale loopgraven verlaten en als Europeanen beginnen te denken en verslag geven. Amerikaanse correspondenten zijn in dat opzicht het beste voorbeeld.

“Omdat ze van nature uit een zekere afstand hebben ten opzichte van de EU, komen de beste artikels over Europa van hun pen”, zegt Mak.

“Ten tweede moeten we onze politiek loopgraven verlaten. Wij, journalisten, geraken vaak ongewild verstrikt in het politieke systeem waar we over schrijven. Bijna iedereen van ons is gefascineerd door de Europese ervaring.

We willen dus geen deel uitmaken van het kamp van de nationalisten of anti-Europeanen en zijn daarom niet altijd even kritisch als we zouden moeten zijn.”

Daarom hield Mak een warm pleidooi voor een meer kritische benadering van de EU. “Onze taak is niet om Europa te verkopen, maar om zo kritisch mogelijk te zijn.

“Europa heeft nu meer dan ooit nood aan kritische journalisten. Wij zijn geen babysitters, maar spionnen in opdracht van onze hedendaagse vorst, de lezers en kijkers van ons werk.”

Mauro and the Grooms in het Stuk, Leuven

Voor Mauro Pawlowski en zijn Grooms het Leuvense Stuk zouden leren hoe rock-'n-roll vandaag moet klinken, was het eerst aan Vermin Twins, het groepje van Lotte Vanhamel (jawel, zus van) en Micha Volders, ook drummer bij El Guapo Stuntteam. Met de Vermin Twins brengen zij een vreemde, Prince-eske mengeling van Melt Banana en Daft Punk. Die mengeling werkte niet het hele optreden lang even goed, maar heel vaak was het er wel pal op. Dankzij de aanstekelijke maar niet echt radiovriendelijke songs, maar ook dankzij de soms wel heel erg hyperkinetische moves van zowel Volders als Vanhamel. Niet iedereen was even erg onder de indruk, maar laat u gerust binnenkort zélf overtuigen. Op 20 december staan ze in de AB voor EXIT '08, met ook, onder andere, Gorillaz Sound System.

Tijdens de soundcheck voor het optreden van The Grooms kwam ook Mauro al op, en prompt maakten enkele toeschouwers verafgodingsgebaren - als dat een woord is. Dat gaat ons een beetje te ver, maar het zegt wel veel over Mauro's status in de Belgische muziek. Naast zijn jobje als gitarist bij dEUS heeft hij nog duizenden heel verschillende projecten lopen: van onbeluisterbare free jazz over bijna easy-listening powerpop tot heel sferische 'muziek'. Op de afgelopen editie van "De Nachten" kon je Mauro in maar liefst acht van zijn gedaantes gaan zien. Hoewel niet alles kwalitatief even hoogstaand was, scheen het daar toch zwaar de moeite te zijn.

Maar terug naar het concert van 19 november. Dat begon met heel wat nummers van de enige langspeler die the Grooms voorlopig al uit hebben, "Black Europa" (2004). Die plaat mag dan bij het grote publiek niet zo bekend zijn, de aanwezige fans kenden ze zeker wel. Terecht, want "Black Europa" is misschien een van de beste Belgische platen ooit. Op die plaat brengt hij rock-'n-roll, 'loud enough for the boys, and sexy enough for the girls' zoals ook Josh Homme zijn muziek het liefst brengt.
Na een paar nummers volgden enkele van de nieuwe nummers die op de volgende plaat, "Days To Burn", zouden moeten komen. Op het optreden in de Charlatan, dit voorjaar nog, leek het er nog naar dat er ooit wel eens een nieuwe plaat zou komen. Ondertussen is de plaat wel helemaal opgenomen, maar zou Mauro niet bepaald tevreden zijn met de opnames. Alles moet dus opnieuw opgenomen worden, en het is maar de vraag of het ooit nog zover zal komen.
Ook misschien omdat die nieuwe nummers nog niet zo af zijn. Ze klonken nog lang niet zo voldragen als de andere Groomsnummers. Eentje begon zelfs als slechte stadionrock, maar tegen het einde was dat alweer lang vergeten. Maar natuurlijk zitten er ook weer pareltjes tussen die nieuwe nummers. 'Leaving Montreux' en het prachtige 'Out Of The Storm' bijvoorbeeld (hier te beluisteren in een solosessie voor StuBru).
En bovendien zagen we een Mauro in goeden doen. Al hadden de hoeveelheden drank voor het optreden daar misschien wel wat mee te maken. Toen bleek dat een nummer was ingezet met Mauro op de verkeerde gitaar, merkte hij op dat het the Beatles - heuse professionals, nietwaar - niet snel zou overkomen. Een bandje ook waar we nog veel van zullen horen volgens muziekkenner Pawlowski. En zo volgden er nog wel een paar geintjes. Gelukkig bleef de muziek op het eerste plan, zoals dat hoort.
In de bissen volgden nog enkele nummers van de uitstekende "Ghost Rock EP". Memorabel was, alweer, de 'Dance Of The Grooms' waarmee the Grooms elk concert afsluiten. Rondom mij gingen enkele mannen op leeftijd geweldig uit hun dak. Enkele Leuvense en Brusselse 'Gommers' zouden later die avond hetzelfde doen.

(foto van karolien123, flickr)

Brand bij Dakan, brand bij Dakan (2).

Het is ondertussen al bijna twee weken geleden dat twee van de lokalen van onze Chiro uitbrandden. Onder mijn berichtje enkele foto's.
In tussentijd hebben we niet stilgezeten. Na een zogenaamd ontspanningsweekend, vorig weekend, zijn we er op Wapenstilstand weer ingevlogen. Althans, in zover dat mogelijk is. Want door het hele gedoe met verzekeringen en andere moet alles nog zoveel mogelijk onaangeraakt blijven. Maar ideeën en ideetjes hebben we ondertussen wel al.

Dit jaar bestaat de 'grote Chiro', Chiro Nationaal, 75 jaar. En naar aanleiding van die verjaardag was er al een grootse Startdag in Gent, begin september. Midden december volgt er nog een gigantische 'Fuif mee'-actie, eind april is er Olé Pistolé en het feestjaar wordt afgesloten met het vierjaarlijkse megabivak Krinkel. Maar het hele jaar door zijn er ook stunts die de chiro in de kijker moeten brengen, onder de noemer 'stunt mee'.

En ook Chiro Dakan zal meestunten. Uiteraard. Door op 75 uur de twee uitgebrande lokalen weer zo goed als nieuw en heel erg chiro te maken. Dat zal heel wat voorbereiding vragen, maar we zijn met zijn allen heel enthousiast. Maar daarnaast zal dat ook heel wat centjes vragen. Die centjes gaan we inzamelen door sponsors. Die sponsors zullen ons kunnen sponsoren aan 1 euro per minuut, wat natuurlijk geen geld is. Het verdere hoe, wat en wanneer moeten we nog beter bekijken, maar zie: het idee is er al.
Later hierover meer.
Maar nu eerst: foto's voor de betere ramptoerist. Deze blog heet niet voor niets de betere blog.


Zicht op de twee uitgebrande lokalen.


De ene kant van het leiderslokaal, met een whiteboard dat de brand net niet overleefd heeft.


De andere kant, met onder andere een onbruikbare koelkast.


De keuken doorstond de brand wat beter. Maar ook de pompoenen die we de volgende dag zouden uithollen, zijn onbruikbaar geworden.

Fotoverslag: Internationaal Tuningsalon, Mechelen

Afgelopen weekend zakten 76.000 tuningliefhebbers af naar de Nekkerhal in Mechelen voor de 9e editie van het Internationaal Tuningsalon. Uitgebouwde wagens, opgedreven motoren en de onvermijdelijke babes: je vindt ze allemaal terug in onderstaand fotoverslag.

Fotobijschriften:
1) Nog even alles opblinken voor het grote publiek toestroomt.
2) Eén van de publiekstrekkers dit jaar: de wagens uit het populaire BBC-programma Top Gear.
3) Verchroomde en vergulde motor.
4) Uitgebouwde oldtimer.
5) Duidelijk geen Mercedes-fan.
6) Moeten er nog schermen zijn?
7) De beursbabes voeren hun show op.
8) Lamborghini deuren.
9) Creatief met nummerplaten.
10) Stretched Hummer H2.
11) Omgebouwd Smart-interieur.
12) Het was blijkbaar nogal warm binnen.

13) Ook verwoede tuners voelen de economische crisis...

Maradona aan het roer van Argentinië

De roep om ‘Don Diego’

Argentinië is in de ban van de nieuwe bondscoach van de Argentijnse nationale ploeg. Fronste u ook even de wenkbrauwen toen u vernam dat Diego Armando Maradona het roer van het zwalpende schip, dat de nationale ploeg van Argentinië momenteel toch is, zou overnemen? Wij hoe dan ook wel. De genialiteit van de man in kwestie als voetballer trekken we hier niet in twijfel. Hij was één van de sierlijkste voetballers die ooit op deze aardbol heeft rondgelopen. Maradona, de man die z’n volk leerde voetballen. Eigenhandig schonk hij in 86’ zijn land de Wereldbeker.


Nu wordt ‘Pluisje’ opgezadeld met een nieuwe taak. Hij moet de vedetten van de ‘albiceleste’ opnieuw op het rechte pad krijgen. Hij, de man die ongeveer evenveel tijd in afkickcentra voor alcohol en drugs heeft gespendeerd dan dat hij op een voetbalveld stond, moet hij voor de kentering zorgen!? Dat lijkt ons eerder een wanhoopspoging van de Argentijnse bondsbonzen dan een doordachte meesterzet. Heeft hij eigenlijk een trainersdiploma? Neen is het antwoord. Virtuositeit als speler staat niet garant voor successen als coach. Een trainer moet zoveel meer betekenen voor zijn ploeg. Hij moet over meer dan louter voetbaltechnische capaciteiten beschikken. Hij moet tactisch inzicht hebben in het spelletje, hij moet de tegenstanders door en door kennen en bovenal: hij moet de neuzen van de vedetten dezelfde richting laten opkijken. Laten we hem nu net voor dat laatste onderdeel van de twijfel gunnen. Maradona is in Argentinië een ander woord voor God. Iedereen, werkelijk iedereen kijkt naar hem op.


Komende zaterdag staat de eerste echte test op het programma voor Maradonna. Argentinië werkt er een oefenwedstrijd af tegen de Schotten. Het serieuzere werk volgt natuurlijk nog nadien de eindronde van de wereldbeker in Zuid-Afrika. Waarbij slechts één vraag op alle Argentijnse lippen brandt: kan 'Don Diego' opnieuw de wereldbeker aan zijn thuisland schenken.

Vijf links voor een betere wereld

Op het gevaar voor een geitenwollensokker versleten te worden, moet ik het kwijt: onze planeet is er slecht aan toe. Het goede nieuws is dat we daar zelf iets aan kunnen veranderen. Bezoek een van volgende sites en maak al klikkende de wereld een betere plek.

De goede doel-game

Gamen voor een betere wereld, het kan vanaf 29 november op glupod.com. Voor 20 dollar (15 euro) koop je een Glupod Angel, een character dat het midden houdt tussen een vogel en een vreemdsoortig insect, waarmee je in het spel aan de slag kan.

De helft van je geld wordt omgezet in ‘glucs’, de munteenheid van de game, en gaat integraal naar een goed doel. Alle goede doelen ter wereld kunnen zich hier gratis voor inschrijven.

Door allerlei minigames te spelen kan je extra glucs verdienen, maar ook verliezen aan andere spelers. Op elk moment kan je die glucs inruilen voor echt geld dat dan naar het goede doel van jouw keuze gaat.

• http://www.glupod.com/

Zwarte zoekmachine

Blackle.com is de energievriendelijke versie van ’s werelds populairste zoekmachine, Google.

Doordat de kleur van het scherm overwegend zwart is, verbruikt je PC minder elektriciteit dan bij de normale, witte Google-versie.

Enorme hoeveelheden energie zal je hiermee niet besparen, maar alle kleine beetjes helpen. Zo heeft de site tot op vandaag al meer dan 912 kWh bespaard.

• http://www.blackle.com/

Babyboompje

In de strijd tegen de opwarming van de aarde spelen bomen een belangrijke rol. Ze halen CO2 uit de lucht en compenseren zo de uitstoot van broeikasgassen.

Op mybabytree.org kan je voor 5,5 dollar (4,25 euro) zelf een boompje kopen dat geplant wordt in het regenwoud van Borneo. Wat dit initiatief zo speciaal maakt, is dat je jouw eigen boom ook echt kan zien opgroeien via Google Earth.

Eens het boompje geplant is, krijg je een link toegestuurd met de exacte locatie en kan je van thuis uit jouw boom volgen.

• http://www.mybabytree.org/

Op grote voet

5,6 hectare, dat is de oppervlakte productieve grond die de gemiddelde Belg jaarlijks nodig heeft om zijn levensstijl te handhaven. Willen we de biodiversiteit behouden en iedereen een eerlijk aandeel geven, zou elke mens recht hebben op 1,8 hectare.

Er is dus werk aan de winkel en daarmee kan je beginnen door de footprintcalculator van WWF te bezoeken.

Aan de hand van tien eenvoudige vragen berekent deze jouw persoonlijke voetafdruk. Verder krijg je handige tips om je afdruk verder te verkleinen.

• wwf-footprint.be

Bewust shoppen

Duurzaam leven en winkelen is niet altijd even makkelijk. Op debeterekoop.be vind je een pak concrete tips om te consumeren mét oog voor mens en milieu.

Voor nog meer inspiratie kan je de belevenissen van enkele bekende bloggers lezen die de duurzame levensstijl uitproberen. Onder meer mediababe Ann Van Elsen, schrijfster Lulu Wang en radiopresentator Koen Fillet vertellen hoe zij verantwoord consumeren.

De site is ook interactief: bezoekers kunnen zelf tips aanbrengen, commentaar geven of vragen stellen.

• http://www.debeterekoop.be/

Brand bij Dakan, brand bij Dakan.

Na een avondje doorwerken gisteren aan opdrachtjes en opdrachten allerlei had ik mezelf een uitslaapvoormiddag beloofd. Maar zo rond half tien deze ochtend riep broer Pieter me wakker met de mededeling 'dat er iemand van de chiro aan de telefoon was'. Pieter zit niet in de chiro en moest dus mij doorgeven. Enigszins verward hoorde ik vanuit mijn bed de mededeling aan, want wie van de chiro belt er nu al op dat vroege uur? Zo lang trekt toch niemand het op café? Zeker niet in Waarschoot. Het was gisteren wel medeleider Brams verjaardag, maar dan nog. Dat en nog veel meer schoot door mijn hoofd.

Dat zorgde ervoor dat broer Sander, die ook chiroleider is en blijkbaar al iets wakkerder was, rapper beneden was om de telefoon aan te nemen. Niet veel later hoorde ik hem naar boven roepen dat 'onze lokalen afgebrand zijn'. Ik was meteen klaarwakker.

Nog geen minuut later stonden we met onze fietsen buiten om in volle vaart naar de chiro te rijden. Onderweg vertelde Sander dat enkel het leiderslokaal en de keuken getroffen waren, wat al meteen een halve geruststelling was. Aangekomen op de chiro bleek het toch erger dan gedacht. Alles uit ons leiderslokaal is weg: stukken van het dak, zetels, tafels, stoelen, vlag, trommel, tv en dvd-speler, de niet onbelangrijke frigo's, vele bakken drank, de vellen karton waarop de liedjes stonden die we wekelijks zongen, het deel van het archief dat we op de chiro bewaren en nog zoveel meer. De keuken was er op het eerste zicht iets minder erg aan toe, maar ook daar is zo goed als alles onbruikbaar geworden.

Onze vriendelijke buurvrouw was heel vroeg vanmorgen wakker gemaakt door haar honden die onraad geroken hadden, en vanzelfsprekend verwittigde ze de pompiers. We mogen van geluk spreken dat ons lokaal zo dicht bij de brandweerkazerne is.
De reacties van de collega-leiders waren intussen al heel gelaten. Veel valt er immers niet meer aan te doen. Het enige wat ons nog rest is vreselijk veel geld ophalen bij iedereen die diep vanbinnen een hart voor de Chiro heeft, en bij uitbreiding ook voor Chiro Dakan. Met dat geld ophalen heeft onze chiro ondertussen al wat ervaring . Het gebouw dat nu afgebrand is, werd begin jaren '90 gebouwd nadat een brand het allereerste, houten, lokaal (° 1956) bijna volledig verwoest had. En de tweede bouw op ons plein is ondertussen ook al aan zijn derde versie toe.

Bij de aankomst op het plein was ook al een mannetje van de regionale pers aangekomen. Daarna zouden er nog twee volgen. Na de noodzakelijke interviews kwam de hoofdleiding verslag uitbrengen over die interviews. En dan weet je, als journalist in spe, tegen welk beeld je als journalist zal moeten opboksen: de 'ze schrijven toch wat ze willen' en 'ze verdraaien je woorden toch' waren niet van de lucht.

En als je er zelf middenin staat, blijkt dat je je wel wat kan inleven in dat beeld. Want wat lees je dan op de sites van Het Nieuwsblad of Het Laatste Nieuws? "Het is nog onduidelijk of de brand werd aangestoken." Jaja. Eigenlijk is nog helemaal niet duidelijk wat de oorzaak is. Er doen natuurlijk al vele wilde verhalen de ronde, maar die zijn op niets gebaseerd. Enkel een expert kan de juiste vaststellingen doen, zoals in de volgende zin van het korte artikel staat. En die expert moet dan nog de hulp inroepen van een hond uit Hoei.

Veel tijd om daarover verontwaardigd te zijn hebben we echter niet. Morgen begint de opkuis en gaan we ons beraden over zogenaamde ludieke acties. Ideeën zijn natuurlijk altijd welkom.

Update: nu ook foto's en een vollediger bericht op het Nieuwsblad.