Velen verklaarden me gek, maar ik besloot het er toch op te wagen. Het gaat over mijn blitzbezoek aan New York city vorige winter. New York in 48 uur! Als ik het zo hoor klinkt het inderdaad een beetje krankzinnig en dat was het ook. Wat volgt is het verslag van twee dolle dagen. Vanop het Empire State Building over The Hudson met de heli en via Madison Square Garden tot Ground Zero! What a rush!
Om 9 uur in Brussel vertrekken en om 11 in New York aankomen, dat moet je kunnen hè. Amper 2 uur na de landing stond ik al op de top van het dak van New York, bovenop het Empire State Building! Het uitzicht was adembenemend, or so I've been told want de zichtbaarheid boven was vrij slecht. Maar ja wat doe je, je bent er, je hebt je aan een strak schema te houden en bovendien waren de tickets al van thuis besteld!
Met de voetjes op de begane grond 'sjeesden' we doorheen de stad waar een georchestreerde chaos heerst. Een moment van bezinning was aangebroken en ik stapte St. Paul’s Cathedral binnen. Ooit een opvallende kathedraal, nu versmacht door de wolkenkrabbers errond. Van daar ging het naar Grand Central Station, met zijn enorme inkomhal. De tijd vliegt werkelijk zeker als je maar twee dagen hebt, we gaan voor een snelle hap in een pizzatent. Nou laat die snel maar achterwege, het cliché klopt! Everything is bigger in The States. Ik bestel een bescheiden peperoni, maar Luigi serveert me werkelijk een mastodont van een pizza! "I ordered the small one", zei ik vriendelijk. "That iiiiis the small one dude", repliceerde hij met een sappig Amerikaans accent.
Na even mijn ogen de kost te hebben gegeven op Times Square, werd het stilaan tijd voor de ‘main event’. Een bezoek aan de legendarische sporttempel: Madison Square Garden, thuishaven van de al even legendarische basketbalploeg de New York Knicks. En hoewel de wedstrijd om 03.00u Belgische tijd begon, was ik ‘pumped up’ voor een lekkere pot NBA basketbal. Na de ontgoocheling van de nipt verloren partij te hebben doorgespoeld werd het tijd om even mijn bed op te zoeken.
Die nachtrust was van korte duur, slechts een vijftal uurtjes later was ik van mijn Starbucks koffie aan het slurpen, de route voor de dag uitstippelend. Op het menu: Vrijheidsbeeld, Ground Zero en een helikoptervlucht over de Hudson. Er heerste mogelijk nog meer drukte dan de dag ervoor. De reden hiervoor was dat de New York Giants, het plaatselijke American Football team de dag ervoor de Superbowl hadden gewonnen, hét sportevenement van het jaar in Amerika. Op een bus werden de helden doorheen ‘The Canyon of Fame’ gevoerd, waar ze door meer dan 1 miljoen mensen werden
toegejuicht.
Doch, dat stond eigenlijk niet op het programma dus wij trokken met de boot richting Staten Island, even voelde ik me als een echte immigrant, zoekend naar een nieuw bestaan in het land van de ongekende mogelijkheden. En dan, plots uit de mist opdoemend, groter dan ik ooit had gedacht stond ze daar:
Lady Liberty.
Om 9 uur in Brussel vertrekken en om 11 in New York aankomen, dat moet je kunnen hè. Amper 2 uur na de landing stond ik al op de top van het dak van New York, bovenop het Empire State Building! Het uitzicht was adembenemend, or so I've been told want de zichtbaarheid boven was vrij slecht. Maar ja wat doe je, je bent er, je hebt je aan een strak schema te houden en bovendien waren de tickets al van thuis besteld!
Met de voetjes op de begane grond 'sjeesden' we doorheen de stad waar een georchestreerde chaos heerst. Een moment van bezinning was aangebroken en ik stapte St. Paul’s Cathedral binnen. Ooit een opvallende kathedraal, nu versmacht door de wolkenkrabbers errond. Van daar ging het naar Grand Central Station, met zijn enorme inkomhal. De tijd vliegt werkelijk zeker als je maar twee dagen hebt, we gaan voor een snelle hap in een pizzatent. Nou laat die snel maar achterwege, het cliché klopt! Everything is bigger in The States. Ik bestel een bescheiden peperoni, maar Luigi serveert me werkelijk een mastodont van een pizza! "I ordered the small one", zei ik vriendelijk. "That iiiiis the small one dude", repliceerde hij met een sappig Amerikaans accent.
Na even mijn ogen de kost te hebben gegeven op Times Square, werd het stilaan tijd voor de ‘main event’. Een bezoek aan de legendarische sporttempel: Madison Square Garden, thuishaven van de al even legendarische basketbalploeg de New York Knicks. En hoewel de wedstrijd om 03.00u Belgische tijd begon, was ik ‘pumped up’ voor een lekkere pot NBA basketbal. Na de ontgoocheling van de nipt verloren partij te hebben doorgespoeld werd het tijd om even mijn bed op te zoeken.
Die nachtrust was van korte duur, slechts een vijftal uurtjes later was ik van mijn Starbucks koffie aan het slurpen, de route voor de dag uitstippelend. Op het menu: Vrijheidsbeeld, Ground Zero en een helikoptervlucht over de Hudson. Er heerste mogelijk nog meer drukte dan de dag ervoor. De reden hiervoor was dat de New York Giants, het plaatselijke American Football team de dag ervoor de Superbowl hadden gewonnen, hét sportevenement van het jaar in Amerika. Op een bus werden de helden doorheen ‘The Canyon of Fame’ gevoerd, waar ze door meer dan 1 miljoen mensen werden
toegejuicht.
Doch, dat stond eigenlijk niet op het programma dus wij trokken met de boot richting Staten Island, even voelde ik me als een echte immigrant, zoekend naar een nieuw bestaan in het land van de ongekende mogelijkheden. En dan, plots uit de mist opdoemend, groter dan ik ooit had gedacht stond ze daar:
Lady Liberty.
Na een rondleiding op Ellis Island, de plaats waarlangs alle immigranten moesten passeren om het land binnen te komen, ging het richting Ground Zero. Waar men ooit op de Twin Towers kon staan, waant men zich nu op een immense bouwwerf. Maar de aanblik van de gedenktekens voor alle slachtoffers, net als de timeline waarop minuut per minuut de gebeurtenissen van 11 september worden beschreven deden mij toch even slikken. Om de gevoelige snaar helemaal te raken speelde een dakloze Amazing Grace. Akkoord het lijkt allemaal wat melodramatisch, maar op dat moment stond de tijd voor mij toch even stil.
Bij valavond stond ons nog een helikoptervlucht over de Hudson te wachten. Deze korte vlucht gaf een schitterend beeld van de New Yorkse skyline.
Na nog een kleine ochtendwandeling in Central Park was het tijd om de aftocht te blazen. Twee dagen is echt weinig, maar mocht ik de kans krijgen, ik vertrok meteen opnieuw. Van de terugreis herinner ik me bijzonder weinig, niet onlogisch denk ik dus: slaapwel en tot de volgende keer.
1 opmerking:
Zalig! Hoe kom je er bij om NY op twee dagen te bezoeken?
Een reactie posten