Antwerps bierwalhalla

De Britse reisgids Lonely Planet bombardeerde Antwerpen in zijn nieuwe gids Best in travel 2009 tot “een van ’s werelds tien beste steden” om te bezoeken. De bijbel voor de eigentijdse rugzaktoerist raadt vooral een “bedevaart" naar Bierhuis Kulminator aan. Reden genoeg om deze biertempel in de koekenstad een bezoekje te brengen.

“So impressive”, “best beer bar in the world”, “great atmosphere”. Het zijn maar enkele van de beoordelingen waarmee kenners op de wereldvermaarde website ratebeer.com bierhuis Kulminator omschrijven.

We kunnen ze geen ongelijk geven. De Kulminator is de uitgelezen plek om bij een goed glas bier de tijd uit het oog te verliezen.

Op een boogscheut van de hippe Kammenstraat serveren Leen en Dirk Van Dyck al 29 jaar lang de beste en meest zeldzame bieren. Met maar liefst 750 (!) verschillende trappisten, bocks, lagers en geuzen op de kaart is er voor ieder wat wils.

Gewone Belgische pils komt er wel niet op tafel. “Voor een pintje komen de mensen niet naar hier en dat serveren we dus ook niet. Daarnaast kan je pils ook moeilijk bewaren, want het wordt veel te snel slecht”, zegt uitbaatster Leen Van Dyck.

Bieren op leeftijd zijn dan ook één van de specialiteiten van de Kulminator. Het oudste bier dat momenteel in hun kelder ligt te rijpen, is een La Trappe uit 1975.

Gemoedelijke sfeer

Zoveel moois trekt uiteraard niet enkel Belgische fijnproevers aan. “De helft van onze klanten komt uit het buitenland. We krijgen vooral Amerikanen en Britten over de vloer, maar ook Australiërs, Canadezen en mensen uit Nieuw-Zeeland”, zegt Leen Van Dyck.

Naast de goedgevulde drankkaart zijn het authentieke interieur en de gezellige sfeer de grootste troeven van de Kulminator. Massieve houten tafels, geëmailleerde reclameborden en allerhande bier- en brouwersattributen vormen het ideale decor voor een geslaagde degustatie. De klassieke muziek die steevast op de achtergrond speelt, maakt de gemoedelijke sfeer compleet.

Een bezoek aan de Kulminator is trouwens niet volledig zonder een kijkje te nemen in de gekoelde bewaarruimte, achteraan het café. Langs een groot glazen venster kan je je vergapen aan het rijke aanbod van bierflessen en –flesjes, het ene al stoffiger dan het andere.

Het enige minpunt van de Kulminator zijn de soms forse prijzen. Let goed op als je iets bestelt, want vooral zeldzame bieren of bieren van een specifieke jaargang kunnen wel eens duur uitvallen. Zo betaal je voor de eerder vermelde La Trappe uit 1975 maar liefst 15 euro, al tellen echte bierkenners dit bedrag graag neer voor zo een stukje vloeibare geschiedenis.

Bierhuis Kulminator

• Vleminckveld 32-34
  2000 Antwerpen
• Telefoon: 03 / 232 45 38
• Van dinsdag tot en met vrijdag open van 11u tot 24u, zaterdag vanaf 17u, maandag vanaf 20u. Zon- en feestdagen gesloten.
• Profiel op ratebeer.com
  

KD op maandag

De Vloek van Europa

Een kleine analyse van de 9de speeldag in de Jupiler Pro League leert ons dat Club Brugge dè verliezer is van het weekend. Geen nood voor blauw-zwart ze zijn nog steeds de PvdA. De lusteloosheid waarmee de Bruggelingen speelden op AA Gent stond in schril contrast met de vechtlust die ze toonden afgelopen donderdag in het Lerkendal stadion van Rosenborg. ‘Europees spelen kost punten’ dekte Jacky Mathijssen zich al een beetje in voor de wedstrijd. Een excuus dat vaker wel dan niet van toepassing is, zeker op de Belgische clubs.

Even terugblikken

Club speelde na de goede heenwedstrijd in en tegen Bern slechts 1-1 gelijk thuis tegen Dender. Maar ook Standard ontsnapt niet aan de vloek van Europa. Na de kwalificatie voor de Uefa Cup tegen Everton ging Standard roemloos tenonder tegen Cercle Brugge 4-1. Maar het zijn niet alleen de Belgische ploegen die met dit probleem kampen. Gaat u maar na, PSV, Nancy, Saint-Etienne, Hamburg. Allemaal ploegen die hun Europees duel vorige week winnend afsloten, maar de wedstrijd erna in de eigen competitie punten lieten liggen.

Geen rotatiemogelijkheden


Waaraan ligt dit? Voor de Belgische clubs kunnen we stellen dat zij niet over de kern beschikken om op verschillende fronten een hoofdrol te vertolken. Europees puntengewin zal vaak gepaard gaan met puntenverlies in de eigen competitie. Rotatiemogelijkheden zijn er amper. Een dubbele bezetting van elke positie zonder kwaliteitsverlies is voor een Belgische club een utopie. Vergelijk dit met absolute Europese toppers genre Barcelona of Manchester United en je komt tot de conclusie dat zij zonder problemen over 22 evenwaardige spelers kunnen beschikken.

Daar komt Sporting

In België is er in principe maar één ploeg die over een kern beschikt die meerdere matchen per week moet aankunnen. Jawel, RSC Anderlecht. Maar hun Europese afgang heeft ervoor gezorgd dat ze enkel in België actief zijn. O ironie, Club en Standard zullen in de Uefa Cup voor de nodige punten zorgen, waardoor de Belgische kampioen volgend jaar naar alle waarschijnlijkheid rechtstreeks in de poules van de Champions League terecht zal komen. Als de heren uit de hoofdstad het kunnen opbrengen om elke week te spelen zoals ze dat dit weekend deden zullen ze moeilijk af te stoppen zijn. Nadat Anderlecht de risee was van België zouden het nu wel eens de Brusselaars kunnen zijn die in hun vuistje lachen.

Wie gelooft die mensen nog?

Neen, het gaat niet over de zoveelste politieke crisis. Ook niet over de financiële crisis. Het gaat over de crisis in de wielersport. Na Ricco en Piepoli tijdens de afgelopen Ronde van Frankrijk was het vorige week de beurt aan Stefan Schumacher om tegen de dopinglamp te lopen. Maar daar bleef het niet bij, ook deze week hebben we een nieuwe dopingzondaar, betrapt op het gebruik van ‘CERA’, de derde generatie EPO. Bernhard Kohl: de Oostenrijker met het ietwat gekke kopje, uit de Gerolsteinerploeg.

Wat hebben we van hem genoten de afgelopen Tour de France. Het dartele klimmertje dat zelfs bergkoning werd. Tot onze grootste verbazing bleek deze jongen ook nog een uitstekende tijdrit in de benen te hebben. We vielen van de ene verbazing in de andere. Kende u hem voordien? Wist er iemand die niet obsessief bezig is met wielrennen dat hij in 2006 derde werd in de Dauphiné Liberé? En plots, uit het niets duikt hij op in de grootste rittenkoers ter wereld. Helaas, mooie sprookjes duren andermaal niet lang.

Monsieur 60%

Waar moet het naartoe met een sport die in een vicieuze cirkel verkeert. Wielrenners die hun ganse carrière slikten en spoten dat het een lieve lust was gaan nu anti-doping charters ondertekenen. Het voorbeeld bij uitstek is Bjarne Riis, Tourwinnaar van 1996. Zijn bijnaam in het peleton was ‘monsieur 60%’ verwijzend naar de maximale hematocrietwaarde van zijn bloed. Diezelfde Riis is nu dopingjager nummer één. Wie gelooft die mensen nog?

En toch...

‘Wij zijn er klaar voor. U ook?’ kopte Het Nieuwsblad voor de start van het nieuwe wielerseizoen. Elk jaar opnieuw loopt België warm voor zijn ‘flandriens’, elk jaar opnieuw staat er een massa volk langs de weg om hun ‘helden’ naar de overwinning te schreeuwen. Maar in dit dopingtijdperk wordt elke glansprestatie met de nodige voorzichtigheid aanschouwd. Iedereen wordt gewantrouwd. Onterecht? In sommige gevallen wellicht wel. Maar ook vaak terecht, dat leert ons de waslijst aan positieve dopingtesten. Maar vanaf de start van het nieuwe wielerseizoen zullen alle naïeve wielerfans weer langs de weg staan.

Om het met de woorden van Karl Vannieuwkerke te zeggen: vive le vélo!

Calexico in de AB, Brussel - 13-10-'08

Afgelopen maandag gaf een herboren Calexico een dijk van een optreden in de AB. In de jaren negentig vormde de spil van Calexico, gitarist en zanger Joey Burns en drummer John Convertino, de minzame ritmesectie van Giant Sand. Ondertussen verkoopt Calexico moeiteloos de grote zaal van de AB uit, terwijl Howe Gelb en zijn Giant Sand spijtig genoeg nog altijd voor de spreekwoordelijke zeven man en een paardenkop moet spelen. Geheel onverdiend, dat wel. Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat Calexico die aandacht niet verdient. Integendeel. Dat bewezen ze nogmaals in een stampvolle AB.

Het voorprogramma was het Duitse Get Well Soon dat zijn best deed om de aanwezigen te overtuigen van hun muziek die wat doet denken aan Arcade Fire. Al was het maar om de prominente rol van accordeon en viool. Maar in dat overtuigen slaagden ze toch niet echt. Een beleefdheidsapplaus was hun terechte deel.
Heel wat meer enthousiasme was er voor Joey Burns en Paul Niehaus. Zij betraden als eerste het podium om een uitgepuurde versie te brengen van “Bisbee Blue”, met enkel gitaar en pedal steel. Gedurfd als opener, maar daarom niet minder mooi.
Daarna mocht de rest van de band Burns en Niehaus vervoegen voor enkele nummers van de prima nieuwe plaat, Carried To Dust. Op die plaat keren ze terug naar wat ze het beste kunnen: hun heel eigen en unieke woestijnpop spelen. Ondertussen had Burns, die in opvallend goeden doen bleek, zijn publiek in het Nederlands en het Frans verwelkomd, en wel tot tweemaal toe. Met daarbovenop nog een captatio benevolentiae van jewelste: een kleine verwijzing naar 'that thingy' op 4 november. En of wij daar ook al van gehoord hadden. Jawel. Burns antwoordde 'scared on the outside, hoping on the inside' te zijn. En de avond kon niet meer stuk.

Zeker toen enkele gasten die Calexico meegebracht had het podium betraden. Eerst was het aan de Spaanse Amparo Sanchez die "Roka (danza de la muerte)" heel erg passioneel meezong. Ze is het soort Spaanse diva die me eraan doet twijfelen of ik Spaans echt wel zo'n ergerlijke taal vind. Even later kwam Françoiz Breut aan de beurt, een française die nu in Brussel woont. Dé aanleiding voor Joey Burns om een lofrede op Brussel, Zijn Tweedehandswinkels, Zijn Restaurants en Zijn Concertzalen af te steken. En hoewel Breut een spiekbriefje mee had om een van mijn Calexicofavorieten, "Ballad Of Cable Hogue", mee te zingen kon dat toch de pret niet drukken. Later in het optreden mochten ze nog eens aantreden: Sanchez voor een broeierig “Inspiración”, samen met trompettist Jacob Valenzuela, en Breut voor “Slowness”.

Het hele optreden lang, dat bijna twee uur duurde, bleef de gevoelstemperatuur maar stijgen. Niet in het minst door de zinderende interactie tussen de bandleden. Er werd wat afgelachen, daar op het grote podium van de AB -- en dat kwam de sfeer in de zaal uiteraard ten goede. Afsluiten deed Calexico met Crystal Frontier, ook bekend om de remix die Buscemi van dat nummer maakte. Het was een uitbundige, maar nog lang niet uitgefeeste AB, die zo afscheid moest nemen van een schitterend Calexico.

De kracht van woorden

DegrotemonD van en met Valentijn Dhaenens (SkaGeN)

In het STUK in Leuven loopt nog tot 16 oktober de theatermonoloog DegrotemonD. Daarin heeft Valentijn Dhaenens 2500 jaar retorica gebundeld. Hij geeft een overzicht van een reeks tot de verbeeldingsprekende speeches. In het stuk neemt hij de toehoorders mee van Socrates over Goebbels tot Frank Vanhecke.

De setting voor dit alles is het oude auditorium in de Naamsestraat in Leuven. De aanblik van de lege zaal alleen al nodigt uit tot het luisteren naar een krachtige toespraak. De akoestiek is dan ook verbluffend.

Goebbels vs Patton

Elke speech heeft een apart karakter. De speeches die mij het meest aanspraken waren die van Joseph Goebbels en George Patton. Dhaenens brengt deze speeches simultaan, waardoor vooral het contrast in toon tussen Goebbels en Patton opvalt. Beide heren kondigen de totale oorlog af (WO II). Goebbels spreekt zijn publiek toe op een rustige, haast verleidelijke toon. Terwijl Patton de harde, stoere taal niet schuwt om zijn boodschap over te brengen.

Elke toespraak wordt ingeleid door een geluidsfragement. Zo brengt Dhaenens een eigenzinnige vertolking van het Belgische Volkslied, waarna de toespraak van wijlen Koning Boudewijn betreffende de abortuswet volgt.

Aanrader

Mensen die geïnteresseerd zijn in krachtige toespraken in hun oorspronkelijke taal zijn bij DegrotemonD aan het verkeerde adres. Valentijn Dhaenens maakte het voor iedereen toegankelijk en vertaalde alle speeches naar het Nederlands. Met als gevolg dat de kernachtige boodschap soms verloren gaat. Maar geen nood, het acteertalent van Dhaenens compenseert dit ruimschoots. DegrotemonD is een aanrader voor iedereen die openstaat voor een sterk staaltje retoriek.

Voor een interview met Valentijn Dhaenens kan u ook terecht op de site van Klara .

Crowdfunding: wie het kleine niet investeert…

Vele kleintjes maken één grote. Dat eenvoudige principe vormt de basis van een nieuwe economische trend: crowdfunding. Voor amper 10 dollar kan je jezelf al aandeelhouder noemen, én in de eventuele winst delen.

Deels sociaal netwerk, deels kapitaalverwerving – zo kan je crowdfunding nog het best omschrijven. Goede doelen en non-profit organisaties gebruiken het Internet al langer om kleine donaties in te zamelen, maar nu hebben ook enkele creatieve ondernemers de kracht van het systeem ontdekt.

Nemen we het voorbeeld van SellaBand.com, een website voor muzikanten zonder platencontract die toch een album willen opnemen. Zij kunnen op de site een profiel aanmaken met hun biografie en liedjes.

Ben je fan van een bepaalde artiest, dan kan je aandelen van hem kopen, aan 10 dollar (7,5 euro) per stuk. Zodra er 5.000 aandelen verkocht zijn, kan die muzikant dan de studio induiken.

Believers

Op twee jaar tijd hebben al 30.000 mensen samen meer dan 2,5 miljoen dollar (1,9 miljoen euro) neergeteld. Vijfentwintig muzikanten hebben inmiddels een plaat opgenomen of zijn er mee bezig.

Tot nu toe bedraagt de gemiddelde kapitaalopbrengst ongeveer 2,5 dollar per aandeel, inkomsten die komen uit cd-verkoop en advertenties. Dat geld wordt verdeeld onder SellaBand, de artiest, en zijn ‘believers’ – een passende naam voor de investeerders annex groupies die hun geloof en geld in de muzikant investeren.

Crowdfunding is tot op heden vooral een zaak van artiesten, zij het modeontwerpers, filmmakers of muzikanten. Logisch als je nagaat in welke bochten beginnende kunstenaars zich moeten wringen om een lening bij een bank los te krijgen. Daarom helpt CatwalkGenius.com beginnende designers nu aan startkapitaal om hun eerste collecties te financieren.

De Britse documentairemaakster Franny Armstrong slaagde er dan weer in om via het Internet meer dan 450.000 pond (565.000 euro) in te zamelen voor de productie van haar film ‘The Age Of Stupid’.

Wie 20 pond (25 euro) stortte, krijgt een vermelding op de website van de film, diegenen die 5.000 pond (6.250 euro) of meer gaven, delen mee in de winst, als die er komt. In het huidige financiële klimaat klinkt zo’n gok lang niet slecht.

Jeugdbewegingen: vrolijke vrienden?

Dat we met “De betere blog” graag het brede culturele veld verkennen, willen we al meteen in een van de eerste posts bewijzen. Met een post over het ‘jeugdwerk’, begot. En niet zomaar natuurlijk. Op 17 oktober is er de jaarlijkse Dag van de Jeugdbeweging.

In steden als Gent en Leuven en andere kleinere provinciestadjes zie je die dag veel te veel jonge mensen in veel te korte broekjes of rokjes met idiote sjaaltjes en vreemde truien door het straatbeeld hossen. Omdat ze dat leuk vinden, maar ook omdat ze eens de aandacht willen vestigen op het belang dat zij hechten aan hun eigen jeugdbeweging én de andere jeugdbewegingen.

Ter gelegenheid van de Dag van de Jeugdbeweging nodigde VER-kijker, het nieuwskanaal van jeugdwerknet.be, van elke jeugdbeweging (FOS, Chiro, KLJ, Jeugd Rode Kruis, KSJ, Scouts en Gidsen Vlaanderen, KAJ en JNM om ze allemaal eens op te noemen) twee leiders of leidsters uit om hun gedacht te zeggen over enkele heikele thema’s. Zoals de ‘k’ in de naam, gemengde werking en de betekenis van het uniform.
Vuurwerk gegarandeerd, zo dachten de jongens en meisjes van Verkijker. Maar uiteindelijk bleek dat wel mee te vallen. Wat er zo allemaal verteld werd kan u vanaf volgende week lezen op de site van Jeugdwerknet (de link vind je hier dan wel), maar nu al, enkel hier: de opvallendste bevindingen van een avondje tussen verschillende jeugdbewegingen.

In tegenstelling tot wat de buitenstaander misschien zou denken is de ‘k’ allang niet meer belangrijk in de gemiddelde jeugdbeweging. Ongeveer de helft noemt zich sowieso al pluralistisch, maar ook voor de overige helft speelt die ‘k’ al helemaal de rol niet meer die ze vroeger wel nog speelde.
Eén enkele beweging zingt nog een gebed voor het eten op kamp en diezelfde beweging heeft ook nog elke avond een bezinning en een kampmis voor het begin van het kamp. Geen enkele andere van de bewegingen rond de tafel kende dat nog. Het meest interessant is misschien wel het geval Scouts en Gidsen, die tot voor kort nog VVKSM heetten. Voor de twee aanwezige leidsters had die naamsverandering niet veel veranderd. Voor die verandering was hun groep ook al niet meer bezig met het katholieke.

- In het meegeven van bepaalde waarden kunnen alle jeugdbewegingen zich wél samen vinden. Naast elke zaterdag of zondag spelletjes spelen, wil de leiding ook waarden als rechtvaardigheid, eerlijkheid en zelfstandigheid meegeven, hoewel ouders dat blijkbaar niet verwachten van de jeugdbeweging. Dat bleek namelijk uit Humo’s grote jongerenenquête van enkele weken geleden.

- En ook over het uniform waren de meningen bitter weinig verdeeld. Elke jeugdbeweging is best wel trots op het eigen uniform, en doet het zelfs buiten de werking aan. Bijvoorbeeld op de festivals om zo andere leiding te herkennen. Er is wel wat medelijden met de chirojongens, omdat hun broekjes toch wel heel kort zijn. Jeugdbewegingen als JNM en Jeugd Rode Kruis hebben nog geen uniforme bewegingskledij, zoals men dat nu soms heel eufemistisch benoemt, maar daar wordt aan gewerkt. En voorlopig passen de lokale groepen daar nog een mouw aan.

- Wat wel voor wat discussie zorgde, was gemengde werking. Dan niet over gemengde werking op zich, maar wel over al dan niet in dezelfde tent/kamer slapen op kamp. Voor sommige groepen is dat geen enkel probleem, ook omdat het aleens zorgt voor een fijn verhaal om verder te vertellen aan volgende generaties.
Andere groepen vinden dat jongens en meisjes vanaf een bepaalde leeftijd niet meer mogen samen slapen, en vanaf een bepaalde leeftijd wél weer mogen samen slapen. Of net niet. En zo heeft ongeveer elke groep wel een andere regeling.

Hoewel de vele jeugdbewegingen die Vlaanderen rijk is toch op heel wat vlakken zwaar van elkaar verschillen, zijn er dus duidelijk ook vele raakpunten. Als dat geen mooi en heel positief uitgangspunt is voor de Dag van de Jeugdbeweging!

En even terzijde voor de medestudenten: Verkijker is nog altijd op zoek naar vrijwilligers met een vlotte pen en een been in het jeugdwerk. En voor wie dat over de streep kan trekken: er hangt een vrijwilligersvergoeding aan vast.
De eerste 4 delen van het interview staan intussen online op jeugdwerknet.be

El volador

Standard-doelman Aragon Espinoza bereidt nieuwe stunt voor.

Vergeet 'El Goleador' Nicolas Frutos, de spits van RSC Anderlecht. Verwelkom 'El Volador'. Aragon Espinoza, de doelman van Standard beweert uit een vliegtuig te zullen springen bij een nieuwe landstitel voor de Rouches. Afgelopen seizoen sprong de Ecuadoriaanse goalie na het veroveren van de eerste titel in 25 jaar in de Maas. Benieuwd aan welke stunt hij zich bij een derde titel zou wagen. Een oplossing voor B-H-V Aragon?

Hoog bezoek in Brussel

Voor één keer niet Nicolas Sarkozy of Gordon Brown die in Brussel alle aandacht opeisen, maar wel Jules Rimet, beter bekend als dè Wereldbeker. In het kader van de 'Open Dagen' van het Comité van de Regio's van de Europese Unie wordt hij nog tot donderdag tentoongesteld. Wie de kans krijgt loopt toch maar beter even langs de Belliardstraat, het zal wellicht nog een tijdje duren vooraleer België de rechtmatige eigenaar wordt van La Coupe du Monde.