Calexico in de AB, Brussel - 13-10-'08

Afgelopen maandag gaf een herboren Calexico een dijk van een optreden in de AB. In de jaren negentig vormde de spil van Calexico, gitarist en zanger Joey Burns en drummer John Convertino, de minzame ritmesectie van Giant Sand. Ondertussen verkoopt Calexico moeiteloos de grote zaal van de AB uit, terwijl Howe Gelb en zijn Giant Sand spijtig genoeg nog altijd voor de spreekwoordelijke zeven man en een paardenkop moet spelen. Geheel onverdiend, dat wel. Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat Calexico die aandacht niet verdient. Integendeel. Dat bewezen ze nogmaals in een stampvolle AB.

Het voorprogramma was het Duitse Get Well Soon dat zijn best deed om de aanwezigen te overtuigen van hun muziek die wat doet denken aan Arcade Fire. Al was het maar om de prominente rol van accordeon en viool. Maar in dat overtuigen slaagden ze toch niet echt. Een beleefdheidsapplaus was hun terechte deel.
Heel wat meer enthousiasme was er voor Joey Burns en Paul Niehaus. Zij betraden als eerste het podium om een uitgepuurde versie te brengen van “Bisbee Blue”, met enkel gitaar en pedal steel. Gedurfd als opener, maar daarom niet minder mooi.
Daarna mocht de rest van de band Burns en Niehaus vervoegen voor enkele nummers van de prima nieuwe plaat, Carried To Dust. Op die plaat keren ze terug naar wat ze het beste kunnen: hun heel eigen en unieke woestijnpop spelen. Ondertussen had Burns, die in opvallend goeden doen bleek, zijn publiek in het Nederlands en het Frans verwelkomd, en wel tot tweemaal toe. Met daarbovenop nog een captatio benevolentiae van jewelste: een kleine verwijzing naar 'that thingy' op 4 november. En of wij daar ook al van gehoord hadden. Jawel. Burns antwoordde 'scared on the outside, hoping on the inside' te zijn. En de avond kon niet meer stuk.

Zeker toen enkele gasten die Calexico meegebracht had het podium betraden. Eerst was het aan de Spaanse Amparo Sanchez die "Roka (danza de la muerte)" heel erg passioneel meezong. Ze is het soort Spaanse diva die me eraan doet twijfelen of ik Spaans echt wel zo'n ergerlijke taal vind. Even later kwam Françoiz Breut aan de beurt, een française die nu in Brussel woont. Dé aanleiding voor Joey Burns om een lofrede op Brussel, Zijn Tweedehandswinkels, Zijn Restaurants en Zijn Concertzalen af te steken. En hoewel Breut een spiekbriefje mee had om een van mijn Calexicofavorieten, "Ballad Of Cable Hogue", mee te zingen kon dat toch de pret niet drukken. Later in het optreden mochten ze nog eens aantreden: Sanchez voor een broeierig “Inspiración”, samen met trompettist Jacob Valenzuela, en Breut voor “Slowness”.

Het hele optreden lang, dat bijna twee uur duurde, bleef de gevoelstemperatuur maar stijgen. Niet in het minst door de zinderende interactie tussen de bandleden. Er werd wat afgelachen, daar op het grote podium van de AB -- en dat kwam de sfeer in de zaal uiteraard ten goede. Afsluiten deed Calexico met Crystal Frontier, ook bekend om de remix die Buscemi van dat nummer maakte. Het was een uitbundige, maar nog lang niet uitgefeeste AB, die zo afscheid moest nemen van een schitterend Calexico.